Uit de Comfortzone

Štítky:

Uit de comfortzone

Ongeveer een maand geleden ging ik voor het eerst dit jaar op Belgische bodem aan de slag. De uitverkoren plas betreft een syndicaat water aan de rand van de provincie Antwerpen. Het plaatselijk reglement schrijft voor dat gebruik van een boot verboden is. Dit betekent dat er uitsluitend wordt geworpen.

De trip bestaat uit drie volledige dagen en twee nachten. Deze vorm van visserij, waarbij er aan de hand van een spod en marker hengel gericht dient gezocht te worden naar interessante visplekken, wijkt volledig af van het normale patroon tijdens mijn trips in het buitenland.

Aankomst in mineur

Bij aankomst aan het water loopt het meteen goed fout. Na een eerste verkenningstocht, rijd ik met de bestelwagen het goed berijdbare pad naast het water op. Vervolgens wil ik een weg naar beneden rijden om aldaar mijn materiaal op de kar te laden. Niet veel later stel ik vast dat deze weg doodloopt en dat het pad zodanig smal is, dat je de wagen onmogelijk kan omkeren. In achterwaartse versnelling naar boven rijden is geen optie. Gelukkig vind ik al snel een vrijwilliger vanuit het nabijgelegen dorp die m’n karpermobiel met zijn terreinwagen terug naar boven sleept. Dit oponthoud neemt al snel twee kostbare uren in beslag.

Voorbereiding

Er zijn op deze vrijdagmiddag geen andere vissers aanwezig, waardoor ik wel overwogen een keuze kan maken met betrekking tot de stek. Mijn voorkeur gaat uit naar een kleine uitstekende landtong met een traag aflopende talud en een ondiepe baai aan m’n rechterzijde. Dit weekend voorspellen ze immers voor het eerst goed weer en dat dit zou mogelijk een aantal karpers naar ondiep water kunnen lokken.
Ondanks ik met deze specifieke vorm van vissen niet erg vertrouwd ben, laat ik niets aan het toeval over. Vrijwel heel m’n set-up wordt aangepast. De afstandsmolens maken plaats voor fonkelnieuwe Penn Affinity’s, dewelke voorzien worden van een dunne 20 mm Xtra strong braid van NTEC.

Na enkele uren peilen besluit ik om één hengel recht vooruit op het talud af te leggen en ééntje tegen een rietkraag aan mijn rechterzijde. Op dit syndicaatwater zou de werpafstand erg bepalend kunnen zijn voor het welslagen van je sessie. Laat dit nu net één van mijn werkpunten zijn. Omdat m’n visserij zich reeds enkele jaren op grote openbare waters in het buitenland heeft toegespitst, heb ik lange tijd geen werpervaring opgedaan. Er wordt immers steevast gebruik gemaakt van een boot om de hengel op de goede plaats af te legen.
Ik doe tijdens deze sessie dan wel erg m’n best, maar een worp van meer dan honderd meter is geen haalbare doelstelling. Ondanks deze beperking laat ik me niet ontmoedigen en ben ik er van overtuigd dat het mogelijk moet zijn enkele vissen te overhalen op een kortere afstand.

Zoals steeds tracht ik het voer zoveel mogelijk te verspreiden. Normaal gezien is het op dit water quasi niet mogelijk om met een werppijp het voer naar de stek te brengen. Er circuleren vrijwel altijd  een tiental meeuwen boven het water, dewelke als echte aasgieren afstormen op de balletjes die het wateroppervlak raken. Dit is nu niet het geval waardoor ik relatief makkelijk een drietal kilootjes boilies kan verspreiden van links naar rechts en dit op een afstand van quasi zestig meter.

Nacht 1

Dat het aas aanslaat is onmiddellijk duidelijk want een halfuurtje nadat de eerste hengel is uitgeworpen haak ik al een flinke brasem. Deze zijn in grote getalen aanwezig in de ondiepe baai en alles wijst er op dat ze komend weekend aan hun paairitueel zullen beginnen.  Ik hoop maar dat deze platvissen me niet de hele tijd aan de praat gaan houden.
De eerste avond breekt aan en net na het vallen van de duisternis volgt er een snoeiharde aanbeet op de linkse hengel. Het is wellicht enkele jaren geleden dat ik nog een vis heb gedrild vanop de oeverzijde. De vis komt gestaag mijn richting uit en wordt een tiental minuten later probleemloos het net in geloodst. Het gaat om een beste schubkarper van een vijftiental kilo. Ik ben in opperste stemming en voel aan dat er wellicht nog een aanbeet zou kunnen volgen.

Deze tweede aanbeet blijft uit en ook de rechterhengel in de ondiepe baai levert geen resultaten op.
Tijdens het verloop van de nacht heb ik meerdere vissen horen springen in het midden van de plas, maar ook in de buurt van de voerstek recht voor me.
Dit doet me besluiten om  ’s ochtends beide hengels op het talud te leggen en dit een twintigtal meter uit elkaar. Bijgevolg verspreid ik nog eens een drietal kilootjes boilies in de ruime omtrek beoogde voerzone.

Nacht 2

De eerstvolgende uren vindt er totaal geen actie plaats. Het biedt me de mogelijkheid om enkele nieuwe onderlijntjes te maken. Ik maak sedert enkele maanden uitvoerig gebruik van het end-tackle gamma van NTEC. Mijn voorkeur tijdens deze sessie gaat uit naar een standaard rigje met de snel zinkende KRATOS hooklink in combinatie met een T-curve shank hook.
’S avonds krijg ik bezoek van een vriend en worden er enkele biertjes gedronken. We hebben de hele tijd zicht op het water en genieten niet alleen van het zachte weer, maar ook van het springtafereel op de aangevoerde stek. Er springen een tiental karpertjes (veelal kleinere exemplaren) gretig uit het water, wat me doet vermoeden dat een aanbeet slechts een kwestie van minuten is.

Dat springende karpers niet altijd garantie bieden op succes wordt vandaag eens te meer bevestigd. De nacht brengt geen soelaas en enigszins teleurgesteld ontwaak ik reeds vroeg in de ochtend. Rond een uur of acht gebeurt het dan toch en treedt het klankbord van de radar in werking. Een kwartiertje later onthaak ik wederom een schubkarper in de dertigpond klasse.

Selfies

Voor het fotograferen van de vangst ben ik ditmaal volledig op mezelf gericht en bijgevolg genoodzaakt om de zelfontspannerfunctie van de camera te hanteren.  Het nemen van foto’s zonder een fotograaf is geen eenvoudige opgave en vergt enige voorbereiding. Zo plaats het ik het toestel steeds op een statief en dit op een korte afstand van de onthaakmat.  De driepikkel staat uiteraard centraal.  Vooraleer de karper op de mat wordt gelegd, zal ik een aantal proeffoto’s nemen om de juiste positie te kunnen bepalen.
Het apparaat is dusdanig ingesteld dat ik dertig seconden tijd heb om de vis voor de lens te duwen. Deze tijdspanne is ruim voldoende om de vis in de gewenste pose te houden.  Daarna volgt er een salvo van vijf foto’s. Eens je deze handelingen onder de knie hebt is het mogelijk om op een vlotte wijze  een aantal mooie plaatjes te schieten.

Terugblik

Het einde van dit productieve weekend wordt afgesloten met een tevreden gevoel. Deze driedaagse vergde weliswaar een extra inspanning op alle vlakken, maar het betrof een bijzonder  leerrijke ervaring. Een nieuwe uitdaging is alvast in de maak. Dat ik in de toekomst vaker zulke korte sessies zal houden op Belgische bodem staat nu reeds vast.

Doch kijk ik nu al uit naar de eerstkomende karpervakantie in Frankrijk. Aanstaande zomer vindt er immers opnieuw een monstersessie plaats, waarbij ik aan de hand van een projectmatige wijze een groot openbaar water zal gaan bevissen.

Aubry Michael

The post Uit de Comfortzone appeared first on Carpcrossing.com.